Nie pytał: dlaczego? Pytał: po co?

„Doszedłem do wniosku, że to nie ma sensu. Zadałem sobie inne pytanie:
po co ja choruję?”

Postanowił wtedy, że się nie załamie, i zaczął aktywnie pomagać osobom z chorobą Parkinsona. W sierpniu 2002 r. wstąpił do Stołecznego Stowarzyszenia Osób z Choroba Parkinsona, działał w zarządzie, później założył Fundację „Żyć z chorobą Parkinsona” (akt założenia Fundacji - 19.10.2004 r.). Jego pomysłem, w 2009 r., była zmiana nazwy stowarzyszenia ze „Stołeczne” na obecną – „Mazowieckie”.

Ci, których los nie zetknął z chorobą Parkinsona, powinni Go zapamiętać z wcześniejszej aktywności, m.in. jako inicjatora prac nad nadaniem warszawskiemu portowi lotniczemu imienia Fryderyka Chopina. Ponieważ zawodowo i prywatnie związany był z Francją i francuską turystyką przyjazdową, rozumiał, jak wielkie znaczenie promocyjne będzie miała ta zmiana. Dziś ta nazwa lotniska na warszawskim Okęciu stała się naturalna, kojarzona pozytywnie z naszym krajem, bodaj jedynym krajem na świecie, który nazwał swoje główne lotnisko imieniem artysty, a nie polityka czy żołnierza.

Zdawał sobie sprawę, jak ważna dla chorych w kraju jest integracja to, że potrzebują forum, na którym przedstawiciele stowarzyszeń i fundacji mogliby rozmawiać o problemach nurtujących środowisko osób związanych z chorobą Parkinsona.

„Trzeba chorych mobilizować, póki choroba nie odbierze im resztek sił, by jak najdłużej utrzymywali samodzielność. Bardzo wielu Polakom wydaje się, że szacunek i opiekuńczość wystarczy objawiać poprzez deklaracje. A miłość to są czyny”.

Jedną z pierwszych aktywności powstałej fundacji było zorganizowanie wraz ze stowarzyszeniem warszawskim Ogólnopolskiego Spotkania Stowarzyszeń Osób z Chorobą Parkinsona, które to spotkanie przekształciło się w Ogólnopolskie Obchody Dni Solidarności z Osobami z Chorobą Parkinsona. W latach 2005-2012 odbyło się łącznie siedem spotkań; przybywali na nie chorzy z organizacji krajowych już wcześniej utworzonych oraz nowych, dla których powstanie fundacji było ważnym impulsem, a jej założyciel inspirował i wspierał wszystkich podejmujących niełatwe działania organizacyjne.

Przy Fundacji działa gabinet lekarski, w którym pomocy udzielają lekarze-neurolodzy, specjalizujący się w chorobie Parkinsona. Fundacja publikowała wydawnictwa radzące jak żyć z tą chorobą, wspiera finansowo osoby indywidualne i organizacje pacjenckie z różnych stron Polski.

„Wiem, że mój stan bez leczenia byłby jeszcze gorszy, więc łykam posłusznie swoje pigułki bez względu na to, że coraz częściej czuję się po nich fatalnie. Ale mam wciąż w sobie zapał, by pomagać innym. Bez fundacji, którą założyłem z myślą o chorych, na pewno byłoby mi trudniej. Nie wiem, czy w ogóle rozmawiałbym dziś o tym...” - mówił w wywiadzie udzielonym w styczniu 2011 r.

Zaledwie rok po nagraniu tego wywiadu u Jerzego Łukasiewicza nastąpiło załamanie zdrowia. Z dnia na dzień. Mimo to znalazł jeszcze siłę by wziąć udział w ogólnopolskim spotkaniu w kwietniu 2012 r. i świętować z nami Boże Narodzenie, a także Wielkanoc na spotkaniach integracyjnych stowarzyszenia oraz uczestniczyć w obchodach dwudziestolecia naszej organizacji w maju ub.r.

Warszawa, 20 kwietnia 2016 r.
Opracowanie: Leszek Dobrowolski na podstawie mat. prasowych i strony internetowej Fundacji.

Jedno z siedmiu ogólnopolskich spotkań (fot. Z. Kowal).

Nawet kolor kubeczków odpowiednio dobrany do dekoracji stołu, zauważył ks. Mariusz - spotkanie wielkanocne 2012 r.

Spotkanie wigilijne 2011 r.

Spotkanie wielkanocne 2012 r.

Spotkanie jubileuszowe naszego stowarzyszenia - maj 2015 r. (foto. W. Szulecki)

Pożegnanie na warszawskich Powązkach